 |
| ตะวันลับขอบฟ้า ฉันกำลังมุ่งหน้าสู่ถนนใหญ่ เป้าหมายคือท้องทะเลยามค่ำคืน โฟร์วีลคู่ใจ พาฉันมาถึงจุดหมาย จอดรถใต้ต้นไม้ริมทาง ทะเลยามค่ำของที่นี่ ช่างเงียบเหงาและร้างผู้คน เดินย่ำลงไปในผืนทราย รองเท้าส้นเแหลมที่ใส่ออกจากบ้าน ไม่ใช่คู่ที่เหมาะกับการเดินบนผืนทราย ไม่มีคน.. .ไม่มีใคร... ถอดรองเท้าทิ้งไว้ตรงนี้ คงไม่มีอะไรให้เสียหาย ถ้าหากรองเท้าจะหายไป เปลือยเท้าย่ำไป..สัมผัสกับความเนียนละเอียดของผืนทราย แต่บางช่วงรู้สึกระคาย เมื่อย่ำเท้าลงบนเปลือกหอย ฉันเดินไปตามชายหาดที่ไร้คน เดินไปจนถึงริมน้ำทะเล น้ำเย็น... เดินไปเรื่อย ๆ ...จากเท้าเย็นกลายเป็นเท้าอุ่น ลมเย็นจากท้องทะเลพัดโบยใส่หน้า สายลมพัดโชยเอากลิ่นน้ำเค็มจากท้องทะเลขึ้นมา มองไปข้างหน้า...เห็นพรรณไม้ริมทะเลแผ่เงาดำปกคลุม ถ้าเป็นกลางวันคงเหมาะที่จะมานั่งใต้ร่มเงาไม้แห่งนี้ เดินลง...ไปอีกหน่อย น้ำทะเลค่ำคืนนี้ดูเงียบ คลื่นซัดมา..บาง..เบา จนกล้าพอที่จะลงไปเหยียบย่ำ น้ำลึกแค่เข่า...กระโปรงเปียกชายแล้ว ยืนสงบนิ่ง..แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้ากว้าง เห็นพื้นฟ้าสีดำเข้ม คืนนี้วันศุกร์ข้างแรม 10 ค่ำ ท้องฟ้ามืดไร้แสงของดวงจันทร์ แต่ยังมีดาวสวยประดับฟ้า เสียงเหมือนคนว่ายน้ำ !! ว่ายน้ำในยามค่ำมืดตอนนี้..ใครนะ !! พยายามจ้องมองหาไปตามเสียง แต่ว่างเปล่า... หรือ..เสียงที่ได้ยินนั้น คงดังแว่วขึ้นมาในสมองฉันเอง ลมเย็นโชยมาอีกรอบ น้ำตาซึมเล็กน้อย.. หวนคิดถึงคนที่เป็นห่วงและคอยเราอยู่ เดินกลับขึ้นฝั่ง..ทรายนุ่ม เท้าเหยียบหอยตัวเล็ก ๆ ก้มลงคว้ามาดู เก็บไว้นะ..ฉันจะเก็บไว้เป็นที่ระลึก เพื่อนึกถึงท้องทะเลยามค่ำคืนของที่นี่ เสน่ห์ของธรรมชาติ ทำให้ฉันหลงไหล จิตใจล่องลอย คิดไปไกล เคยไหม..ที่คิดถึงใครสักคนแล้วอยากเห็นหน้า ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน....ทำอะไร...อยู่กับใคร... เจอแล้ว..... รองเท้าคู่สวยที่ถอดทิ้งไว้ หิ้วรองเท้าข้ามถนนกลับไปที่รถ เสียงเพลงหวานแว่วดังอยู่ในรถ ก่อนจากมา....หันกลับไปมองทะเล ในมือกำเปลือกหอยที่เก็บไว้ พลางยิ้มอย่างมีความสุขและมีความหวัง ฉันจะกลับมาเยี่ยมเธออีกครั้ง พร้อมกับเขาในเร็ว ๆ นี้ และวันนั้น..ฉันคงได้เขียนเล่าบทความใหม่อีกครั้ง ที่ใช้ชื่อเรื่องว่า "แล้ววันนี้ก็มาถึง" ......ดอกฝิ่น//...  |
วันอังคารที่ 31 พฤษภาคม พ.ศ. 2554
ทะเลยามค่ำคืน
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ท้องทะเลยามค่ำคืน
ตอบลบอาจจะดูอ้างว้างและเปล่าเปลี่ยว
แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนกันแบบนั้นสะทุกคน
ในความืดแสงไฟจากถนนพอใด้เห็นลาง ๆ
หาดทรายทอดยาว เสียงเกลียวคลืนซัดสาด
ทำให้จิตใจหวนคิดไปได้ต่าง ๆ นานา
และในความเงียบสงบนั้น
ทำให้ความคิดความทรงจำเก่า ๆ
ผุดขึ้นมาได้อีกครั้ง
เหมือนกับเจ้าของบทความ
ที่รู้สึกได้ ถึง ใครบางคนที่รออยู่
ด้วยความรัก ความเป็นห่วง
นี่คือเสนห์ของท้องทะเลยามค่ำคืน